Naam: Lisanne
Klachten: long covid, post covid
Lees hieronder het bijzondere verhaal van Lisanne:
Lieve community,
Sinds juli ben ik bezig met het BreinMedicijn programma en het heeft mijn ogen geopend. Ik ben er nog mee bezig, maar in de tussentijd is mijn moeder mijn persoonlijke voorbeeld geworden van hoe helpend de TMS-benadering kan zijn voor lichamelijke en emotionele rust en gezondheid. Ik vroeg haar op te schrijven hoe haar afgelopen maanden zijn geweest in de worsteling met covid-klachten. Hoe het zich heeft ontwikkeld lees je hieronder in een uitgebreid verslag. Ik deel het hier met haar toestemming en hoop dat het jullie net als de andere succesverhalen mag inspireren en het extra zetje te geven waar je dat nodig hebt.
Liefs, Lisanne
--------
**Post Covid en mijn wonderbaarlijke herstel**
Half januari 2024 kreeg ik Covid. Ik voelde me een paar dagen niet lekker, had wat verhoging, was snotterig en had wat keelpijn. Niets bijzonders. De koorts verdween al snel en ik leek hersteld. Ik was weliswaar nog niet fit en (achteraf bekeken) kostte het afmaken van sommige klusjes terwijl ik al wat moe was, me onevenredig veel moeite. Mijn hoofd blokkeerde en erna voelde ik me extreem uitgeput. Omdat ik dit gevoel niet (her)kende, besteedde ik er geen aandacht aan.
Ik ging me in de twee weken na mijn herstel van de covid infectie echter steeds vermoeider voelen. Ik kon fit opstaan, maar na wat eenvoudige bezigheden vloeide de energie telkens plotseling uit me weg. Ik omschreef het toen alsof de bodem uit een volle emmer viel.
Ik merkte ook dat ik me steeds slechter kon concentreren. Ik kon geen teksten lezen, werken op de laptop ging niet. Mijn hoofd voelde raar, ik was niet mezelf. Ik omschreef het als volgt: het lijkt alsof ik het verkeerde hoofd heb opgezet.
De huisarts adviseerde het even aan te kijken en als het niet over zou gaan, zou er bloed geprikt worden. Het ging niet over. Er werd bloed geprikt. Er was niets bijzonders met de uitslag van het bloedonderzoek.
Ik kon nog maar weinig en 3 weken na mijn Covid besmetting meldde ik me ziek. ‘s Ochtends douchen was al een inspanning waar ik rekening mee moest houden. Ik vergat van alles. Wel 5 keer per dag vergat ik wat ik ook alweer wilde gaan doen. Je kent het wel, je loopt naar de kast om iets te pakken, maar weet niet meer wat. Het overkomt iedereen… wel eens. Nu had ik het dagelijks meerdere keren.
Ik kon geen (telefoon)gesprekken voeren, geen drukte of lawaai verdragen. 10 minuten wandelen met de hond was vaak al teveel. Ik heb een half jaar niet gekookt. Mijn man, met fulltime baan, nam die taak op zich. Gelukkig hebben we een werkster. Alleen had ik het niet gered. Ik lag bijna de hele dag op de bank. Mensen vroegen me wel: slaap je dan overdag? Nee, ik ben in de hele periode dat ik ziek was misschien maar 2x op de bank in slaap gevallen. Ik voelde me niet slaperig. Ik had wel een verlammend energiegebrek!
Ik kon geen boeken lezen of films volgen. Ik had vaak de TV zachtjes aan met nietszeggende programma’s over huizenrenovaties of dierenartsen in Amerika. Als het maar geen verhaal had dat ik moest volgen, als er maar geen heftige scenes in voorkwamen of harde muziek of geschreeuw…En eindeloos deed ik suffe kaartspelletjes op mijn telefoon. Dat ging wel. En je moet toch íets doen om de dag door te komen?
Ik lag ’s nachts soms tot 03u wakker. Dit is voor mij heel ongebruikelijk, want ik was voorheen altijd een goede (in)slaper. Overdag haalde ik het gebrek aan slaap niet in. Ik lag wakker en met energiegebrek hele dagen op de bank.
De maanden die volgden zagen er als hierboven beschreven uit. Een enkele keer ging ik ergens op bezoek (je wil tenslotte ook nog “gewoon” léven!). Terwijl mijn man reed, zat ik dan het grootste deel van de rit met mijn ogen dicht om de overdaad aan prikkels te vermijden.
Deed ik op een dag teveel, dan betaalde ik dat met een dag of meerdere dagen extra energiegebrek.
Ik probeerde te lezen over post covid. Ik probeerde te weten te komen of er niet toch wat aan te doen was. Ik overwoog een behandeling met hyperbare zuurstoftherapie. Maar behalve dat het een schreeuwend dure behandeling is (€ 8500), die niet vergoed wordt door de zorgverzekeraar, was dat een intensief traject. 5 dagen per week gedurende 8 weken 2 uur in de zuurstoftank.
En ik moest telkens ook heen en weer reizen naar de kliniek. Hoe kon ik dat volhouden?? Deze therapie leek (voorlopig) niets voor mij.
Ik had alsmaar het gevoel dat bij mijn herstel van Covid de “naald in de groef “ was blijven hangen en dat deze eruit gewipt moest worden. Maar hoe? Ik nam een tijdje koude douches voor het “schrikeffect”. Maar zonder resultaat. Ik had ondertussen van een ex-post covid patiënt het advies gekregen bepaalde ademtechnieken toe te passen.
Toen ik daarmee begon, ontdekte ik dat ik eigenlijk vaak last had van hartkloppingen. Door het toepassen van de ademtechniek, kon ik de hartkloppingen laten stoppen. Het rustig ademen geeft een signaal aan het sympathisch deel van het brein dat er geen gevaar of stress is, en dat heeft weer invloed op het hartritme. Die ademtechniek (een “vierkantje ademen) paste ik vaak toe na een inspanning.
Liggend op de bank, gedurende 10 minuten en daarna voelde ik me altijd weer iets beter. Een andere ademtechniek hielp me om beter in slaap te komen. Met deze technieken was ik beter in staat om te gaan met het energiegebrek en de snelle overprikkeling. Maar ik werd niet beter.
Inmiddels was ik begonnen met het Post Covid herstelprogramma en ging ik 2x per week naar fysiotherapie. Van tevoren vroeg ik me af hoe ik nu fysiotherapie en krachttraining kon gaan doen terwijl een simpel klusje in huis me al teveel was! “Gelukkig” was er een wachtlijst en was ik begin mei een heel klein beetje opgeknapt toen ik aan de fysiotherapie begon.
De eerste keren dat ik naar de fysiotherapie ging, probeerde ik altijd zo te parkeren dat ik vanaf de parkeerplaats geen heuveltje op zou hoeven lopen. En ik kwam ruim op tijd zodat ik rustig kon lopen.
Een schoonzus suggereerde acupunctuur. Ik dacht: baat het niet, dan schaadt het niet en zocht een acupuncturist in de buurt. Ook acupunctuur wordt niet vergoed. Maar de kosten van de behandelingen zijn te overzien. Ik was blij verrast dat ik na de derde behandeling ineens verbetering voelde. Ik kon per dag iets meer inspanningen aan.
Maar…het principe bleef hetzelfde: Teveel doen, betekende nog altijd een terugval met intens energiegebrek . Maar… ik was allang blij dat ik weer iets meer aan kon en dat ik weer een klein beetje kon gaan léven! Ik ging vanaf dat moment op mijn (electrische) fiets naar de fysiotherapie. Wat was dat fijn!
Van een mede-patiënt bij de fysiotherapie hoorde ik dat hij een training wilde gaan volgen die volgens het body/mind principe herstel zou kunnen bevorderen. Ik had er nog nooit over gehoord en las informatie op de website van die organisatie maar begreep eigenlijk nog niets van de therapie…
Op 22 juli (7 maanden nadat ik ziek werd) stuurde mijn dochter (die via Breinmedicijn een traject volgt) mij 2 interviews van mensen die post-covid hadden gehad en die hersteld waren met de therapie van dr. Sarno. [noot: deze staan in de extra module over hindernissen overwinnen] Ik luisterde de twee interviews ’s avonds laat achter elkaar. De vrouw in het eerste interview was eerder al hersteld van migraine met behulp van de therapie van dr. Sarno.
Toen ze jaren later post-covid had, heeft ze geprobeerd om diezelfde therapie toe te passen. En het werkte na verloop van tijd. Kort samengevat, legde ze uit dat als uitgesloten is dat je post-covid klachten door iets “vindbaars” veroorzaakt worden, deze veroorzaakt worden door een overprikkeld onbewust brein dat is blijven hangen in fight or flight modus. Als je het brein instructies geeft met woorden dat er niets aan de hand is, dat je gezond bent, dan kalmeert dat het onbewuste brein en kun je herstellen. Het tweede interview was een vergelijkbaar verhaal.
Na het beluisteren van de interviews had ik een overweldigend gevoel van: dus DAT is het!!! Ik héb geen restanten van het virus in mijn lijf, ik héb geen verstoord immuunsysteem maar ik heb een overprikkeld onbewust brein. Ik heb échte klachten, maar ik ben niet ziek!
Intuïtief ben ik mezelf gaan toespreken: rustig maar, er is niets aan de hand, je bent gezond, je kunt het, het is al goed. En met die gedachtes in mijn hoofd ben ik naar bed gegaan. De volgende dag heb ik dezelfde woorden herhaald. Aan het einde van die dag dacht ik….he, het is weg! Ik voel me goed. Volgens mij ben ik hersteld!
Ik durfde het nog niet hardop te zeggen. Maar twee dagen later zei ik tegen mijn man: ik denk dat ik beter ben! Niet “beter dan eerst”, maar helemaal beter, gewoon helemaal hersteld. Ik voel me weer gewoon!! De zware deken van vermoeidheid was als sneeuw voor de zon verdwenen. Zomaar. Ineens. De Mind-body methode was het zetje dat de naald uit de groef heeft gestoten!
Ik las ergens: het is géén wonder, want dat komt van buitenaf. Maar het is wel WONDERLIJK!
De dagen erna zei mijn man af en toe: doe je niet teveel? Kun je niet beter wat rustig aan doen? Ik heb hem er de eerste tijd van moeten overtuigen dat ik alles weer kon! Want natuurlijk kun je aan de buitenkant niet zien wat ik aan de binnenkant voelde. Wat nu de oorzaak was van het overstresst raken van mijn onbewuste brein tijdens mijn herstel van Covid, dat is niet met te achterhalen.
Maar eind januari liep mijn contract af vanwege een bezuiniging bij mijn werkgever waar ik 26 jaar voor had gewerkt. Het afscheid, of eigenlijk was er geen fatsoenlijk afscheid, had me erg gekwetst. Ik moest me aanmelden bij het UWV en ik moest op mijn 61e weer een nieuwe baan zoeken. Misschien waren dit de dingen die me toen in januari net teveel dwarszaten waardoor ik post-covid kreeg? Maar misschien was het wat anders. Dat zal ik nooit weten.
Ik ben zo ontzettend blij! En nu nog steeds (een paar maanden later) heb ik af en toe het gevoel dat ik even in mijn arm moet knijpen of het allemaal wel echt is en dat ik weer verder kan met mijn leven.
Het is echt zo! Het is voorbij. Ik ben volledig hersteld. Met dank aan dr. Sarno. En mijn dochter, die me de interviews doorstuurde.
💛